O
verlijdens
gedichten (opa's & oma's) 4
vooral
de laatste dagen van haar leven,
was het moeilijk om aan te zien
om iemand zo hard te zien vechten
voor hooguit 2 dagen nog misschien
wat was het moeilijk om te weten
en je tegelijkertijd weer af te vragen
een lange tijd vol onzekerheid
nog hoeveel uren? hoeveel dagen?
en dan zit je weer aan haar bed
een stilte, je gevoel niet uit te leggen
waarom is praten toch zo moeilijk ineens
terwijl je nog zoveel had willen zeggen?
ze is er nog steeds maar lijkt zo ver weg
je zit zwijgend naast haar en kijkt nog een keer
je zegt nog wat woordjes en geeft haar een kus
je staat op, kijkt en gaat dan weer
voordat je gaat draai je nog een keer om
een stralende glimlach staat op haar gezicht
lieve ogen kijken je aan
je lacht en haar ogen gaan dicht
vragen malen door je hoofd
beelden flitsen zonder doel
mooie herinneringen komen op
en ineens weer dat vreemde gevoel
je gaat haar kamer binnen, weer die stilte
je geeft haar een kusje op haar wang
plots weer die tranen in je ogen
oh, oma ik ben zo bang
je pakt haar vertrouwde warme hand
en voelt het stromende bloed
en dan hoor je haar zachtjes zeggen
stil maar kindje, het komt wel goed
overal neem je deze gedachte mee,
tot dat je hoort dat ze op weg is naar boven
op weg naar de hemel, naar god
maar je kan het nog steeds niet geloven
dat is niet waar, waarom zeg je dat,
dat doe je me toch niet aan?
totdat je van meerdere mensen hoort
dat ze echt is heengegaan
vanaf dat moment stort je wereld in
mensen steunen, maar het helpt niet
niks helpt, alles is alleen maar leegte
je voelt alleen nog maar groot verdriet
en dan zie ik haar weer in d'r bed
de tranen stromen over m'n gezicht
ik kijk, nog wel die glimlach om haar mond
maar dit keer met haar ogen dicht
ik leg mijn hand weer op de hare
maar ik voel niet meer dat stromende bloed
toch, in gedachte, hoor ik haar weer zeggen
stil maar kindje, het komt wel goed.
Gemaakt door *Nickje*
Vooral
de laatste dagen van haar leven,
Was het moeilijk om aan te zien.
Om iemand zo hard te zien vechten
Voor hooguit een paar jaar, maanden of dagen nog misschien
Wat was het moeilijk om te weten
En je tegelijkertijd weer af te vragen
Een lange tijd vol onzekerheid
Nog hoeveel uren, hoeveel dagen?
En dan zit je weer aan haar bed
Een stilte, je gevoel niet uit te leggen.
Waarom is praten toch zo moeilijk ineens
Terwijl je nog zoveel had willen zeggen?
Ze is er nog steeds maar lijkt zo ver weg.
Je zit zwijgend naast haar en kijkt nog een keer
Je zegt nog wat woordjes en geeft haar een kus.
Je staat op, kijkt en gaat dan weer.
Voordat je gaat draai je nog een keer om
Een stralende glimlach staat op haar gezicht
Lieve ogen kijken je aan,
Je lacht en haar ogen gaan dicht.
Vragen malen door je hoofd
Beelden flitsen zonder doel
Mooie herinneringen komen op
En ineens weer dat vreemde gevoel
Je gaat haar kamer binnen, weer die stilte
Je geeft haar een kusje op haar wang
En plots weer die tranen in je ogen,
Oh oma, ik ben zo bang.
Je pakt haar vertrouwde warme hand
En voelt het stromende bloed
En dan hoor je haar zachtjes zeggen
Stil maar kindje, het komt wel goed.
Overal neem je deze gedachte mee,
Tot dat je hoort dat ze op weg is naar boven
Op weg naar de hemel, naar God
Maar je kan het nog steeds niet geloven
Dat is niet waar, waarom zeg je dat,
Dat doe je me toch niet aan?
Totdat je van meerdere mensen hoort
Dat ze echt is heengegaan.
Vanaf dat moment stort je wereld in
Mensen steunen, maar het helpt niet
Niks helpt, alles is alleen maar leegte
Je voelt alleen nog maar groot verdriet.
Ik kijk, nog wel die glimlach om haar mond
Maar dit keer met haar ogen dicht
Ik leg mijn hand weer op de hare
Maar ik voel niet meer dat stromende bloed
Toch, in gedachte, hoor ik haar weer zeggen
Stil maar kindje, het komt wel goed.
Gemaakt door Monique
